A linguaxe é
algo moi complexo e profundo. Un tema que dá pé a moitas perspectivas
distintas.
Na
película de “El Milagro de Anne Sullivan” podemos ver como Helen se expresa a
base de sons moi básicos e elementais,
patexando, pegando, defendéndose. É a maneira que aprendeu (ou mellor dito, que
desenvolveu) para dicir o que quería
e o que non, así coma o que sentía ou deixaba de sentir. Era unha maneira moi
rudimentaria, a priori, de linguaxe, que nos fai pensar nun animal, no cal
vemos certa personalidade, certo carácter, mais unha capacidade comunicativa
non equiparable á dun humano.
Quizais
non me expresara adecuadamente. O meu propósito non é designar de inferior a
todo aquel que non posúa as habilidades para a lingua dun ser humano, senón de diferente. Algo ou alguén que vén
adaptado a outro ámbito social ben pode criarse noutra maneira de expresarse.
Por exemplo: un gato. Todo aquel que teña gatos e que os coñeza ben, saberá que
non sorrín, que non din con palabras “ola”, que non sempre recoñece de vista a
un gato co que leve vivindo anos, etc. Porén, ese gato, si saúda erguendo o
rabo, si ronronea cando está a gusto (ou cando sofre, outro exemplo do seu
amplo abano de mensaxes), si identifica ao compañeiro ulíndoo... Con insto veño
dicindo que teñen o seu propio sistema comunicativo, a súa propia maneira de se
entender, de falaren... E é tan complexo coma o noso.
Anne
Sullivan pretende facerlle aprender a Helen outra visión dese mundo no que
vive, desa sociedade humana; quere transmitirlle todo o que ela coñece tal e
como ela o coñece, para demostrarlle que non todo se limita a un mundo físico
de cheiros e tactos. Quere darlle a ver que outros da súa especie aplícanlle ao
seu día a día as súas propias percepcións psicolóxicas e os seus sentimentos.
Os
sentimentos. Algo tan complexo coma a linguaxe en si. Por que non podemos ver a
presenza de sentimentos nunha maneira de comunicarse coma a inicial de Helen? É
dicir, quen nos di a nós que non os ten? Incluso cunha percepción do mundo tan
distinta, a ollos humanos mesmo pobre, é posible que os sentimentos teñan
cabida. Quizais non como nós os coñecemos e/ou interpretamos, mais si sometidos
a outras formas de percepción.
No
filme, Helen xa tiña unha visión preconcibida do mundo, pódese ver no ben que
se sabe orientar pola casa ou por como ule todo o que lle cae nas mans, pero en
canto Anne lle demostra que outros humanos aprenderon a ver ese mundo doutro
xeito, unha vez que asume a novidade do concepto, móstrase ansiosa por coñecer
máis. Quere saber máis desa perspectiva que se lle intenta ensinar, ela mesma
busca insaciablemente respostas a tantas novas preguntas, e así vai ensanchando
os seus coñecementos.
Neste
texto non pretendo reflectir unha superioridade na linguaxe e na expresión
humana, senón dar a ver a variedade de xeitos de comunicación que poden
existir, e o ben que amosan o mundo para cada individuo que os adopta. Na
linguaxe está o coñecemento e, polo cal,
a verdade. Para min a verdade non sempre é aquela que se amosa en
avance, eses progresos poden equivaler tan só a outros puntos de vista, senón
no que adopta o individuo como conforme e válido.
ALEJANDRA PICÓN ROMERO. 1ºBI, L.
No hay comentarios:
Publicar un comentario