Mabel,
hai días que non sei nada de ti, levo noites agardando esperta a túa resposta. Espero
un reencontro que me temo, non ocorrerá. Dóeme o peito cada vez que recordo a
túa mirada. Reminiscencias constantes que asolagan o meu pensamento.
Mabel,
onde estás? Que fas? Por que me esqueciches? No meu cuarto tan só se mantén a
esencia da última noite que estiveches aquí, coma se o tempo apenas
transcorrese e seguises espida ao meu carón; tan só unha fina saba que recubría
os teus peitos. Brancos, branca, tan doce , tan pura, tan sinxela. Inefable.
Nunca atopei a alguén tan leda coma ti, Mabel.
Biqueite
tantas veces, acariñei as túas mans, soportei o teu rostro aflito mentres
tratabas de agochar os teus medos. Recendías a amorodos. O teu cabelo escuro,
os teus beizos rotos descendendo por min.
Mabel,
os días transcorren escuros, apenas saio da casa, non son quen de mirar as
nosas fotografías xuntas ou repetirme que xa non estás. Creo que quero
conservar o pouco que queda de ti. Fuches a miña árbore, grazas
por permitirme chegar á cima e así poder admiralo todo dende outra perspectiva.
Non
sei por que sigo chorando, se a pesar de todo me destrozaches, rompiches cada
anaco que me formaba, xogaches coa fraxilidade dunha boneca, e ao final
perdimos as dúas.
Mabel,
Mabel, Mabel.
O
teu nome segue a facer eco na miña cabeza, deséxote, estráñote tanto. Pero xa
non te necesito. Agora regreso soa polas noites, o mar xa non se estende ante
nós. Trataches de roubarme o máis bonito que posuía. Mabel, nunca te
esquecerei, grazas por crearnos, por ensinarme a ser eu, por impulsarme e darme
as ás que precisaba. Non podo seguir agardándote, arrincándome a enerxía para
cederlla a un ser descontento consigo mesmo.
Mabel,
aínda conservo os teus poemas, as túas cancións e as partituras nas que me
plasmaches. Cada un dos paseos que demos collidas da man, a miña felicidade
nunca puido ser maior a cando estabamos xuntas. Nunca me namorei realmente de
ti, alguén coma min non sabe o que é iso, nunca te quixen, o amor é algo
inconceibible.
Mabel,
eramos nós, o máis puro e inocente sentimento que endexamais sentín. O cariño
que che gardo nunca desaparecerá, sinto por ti unha tenrura que me acompañará
ata a morte. A medida que che escribo expulso despoxos pola miña gorxa. Agora
teño que deslizarme apañando margaridas para formar a miña propia coroa, xa
sabes que son un corpo creado a partir de emocións. Eu tampouco podo regresar.
Mabel,
grazas por existir.
Hoxe comunicáronme que fun unha das gañadoras nun concurso de relatos, polo cal deixo aquí o texto para compartilo con todos aqueles aos que lles apeteza le-lo. Agardo que vos guste.
Icía Castro Iglesias, 1º A BACH
No hay comentarios:
Publicar un comentario